आऊ बिताउ रात सानी
प्रेमले चुमिदिन्छु हात सानी

तर्किएर नजाउ म देखि प्रिया
फेरि दिउँला जात सानी

तिम्रो आलिंगनमा स्वर्ग छ
सबैको त्यागी दिन्छु साथ सानी

प्रिया यो पललाई प्रेममय बनाऔं
तिम्रै खातिर खाइदिन्छु लात सानी

दिलमा पीडा पारेर रोएँ
आफै देखी आफैँ हारेर रोएँ

कठिन यात्राहरु चाल्नुपर्ने भयो अझ
फेरी त्यहि यात्राको समय छोट्टिएिर रोएँ

समयका प्रहरमा फाँट्न थालेछन् मनहरु
व्यर्थै फाँटेका मनहरु सिलाएर रोएँ

जीवनका प्रतिविम्बमा अनायासै मूर्ति भएछु
शून्यताको आफ्नै मूर्ति छोएर रोएँ

जिन्दगीका पाहिलाहरु एक्लिए छन्
डोब सँगैका पाइलाहरु दुखेर रोएँ

भित्रभित्रै खोक्रिएको छ मान्छे
पलपलमा टुक्रिएको छ मान्छे

निमेषभरमै सबै आफ्नो पारु भन्छ
आफ्नै हारमा डुक्रिएको छ मान्छे

चेतनाको दियो बालेर अस्तित्व खोज्छ
अस्तित्वको बरर्बादीसँगै खुस्किएको छ मान्छे

मै खाउँ, मै लाऊ सुख सय सबै मै भोगू भन्छ
मध्यनिशाको हरेक सपनामा झस्किएको छ मान्छे

दुःखमा आत्तिन्छ, सुखमा मात्तिन्छ मान्छे
आफ्नै छायाँसँग तर्सिएको छ मान्छे ।।

खाली मानसमा बहर बनि आयौ तिमी

शून्यताको समयमा प्रहर बनि आयौ तिमी

बितेको वेदनामा विछिप्त थियो मन
वेदनाको भुमरीमा मीठो जहर बनि आयौ तिमी

आत्मा नभएकाहरुबाट कुडिँएको थियो मेरो प्रेम
कुडिँएकै सम्झनामा प्रेमको लहर बनि आयौ तिमी

अनायासै उजाडिएको थियो नतांशको मरुभूमि
मेरो सपनाको बस्ती बसाल्दै शहर बनि आयौ तिमी